Vertrouwensbeginsel, toch geen vergunning

Deze maand verscheen een uitspraak van de Raad van State over de weigering van een omgevingsvergunning. Het ging om een ondernemer die zijn bedrijfspand al jarenlang mede gebruikte voor de huisvesting van arbeidsmigranten.

Dit gebruik paste niet in de bestemming. Het College van B&W van de gemeente was hier van op de hoogte, maar had er expliciet voor gekozen om hiertegen niet handhavend op te treden. Blijkbaar had het College oog voor het belang van deze wijze van huisvesting voor deze werknemers en waren er ook geen klachten.

Nu wilde de ondernemer dit gebruik toch graag gelegaliseerd zien en vroeg hij een omgevingsvergunning aan om deze huisvesting, in afwijking van het bestemmingsplan, te legaliseren.

Deze huisvesting op deze locatie paste echter niet in het gemeentelijk beleid. De vergunning werd daarom geweigerd.

Dit kon de ondernemer niet rijmen met de eerdere opstelling van de gemeente en hij deed bij de bestuursrechter een beroep op het vertrouwensbeginsel. Volgens hem had het College met zijn standpunt over handhaving in feite toegezegd dat een vergunning mogelijk zou zijn. Nu is de jurisprudentie over het vertrouwensbeginsel de laatste jaren verruimd. Hierop kan een beroep worden gedaan wanneer een burger uit een toezegging, uitlating of gedraging vanuit een overheidsorgaan redelijkerwijs mag afleiden dat een bepaald besluit voor hem/haar genomen zal worden.

Hier gaat dit echter niet op. Uit een standpunt over handhaving volgt nog geen toezegging over het legaliseren middels een omgevingsvergunning. Juridisch zit daar inderdaad duidelijk verschil tussen en is deze uitspraak terecht. Ondertussen vraag ik mij wel af of het gemeentelijk beleid in dezen niet veel te rigide is geweest, waardoor hier geen vergunning verleend kon worden terwijl men het over de wenselijkheid van het gebruik wel eens was.