Kinderspaarrekening: wat fiscaal geldt, geldt niet bij echtscheiding

Het wordt elke accountant en elke financieel adviseur wel eens gevraagd: als ik mijn box III vermogen deels op de spaarrekening van mijn minderjarige kinderen stort, bespaar ik dan vermogensrendementsheffing? Het antwoord is kort en krachtig: nee. De fiscus beschouwt vermogen van minderjarige kinderen als vermogen van de ouders. Er wordt op exact dezelfde wijze belasting over afgedragen als over het vermogen van de ouders zelf. Dat het geldt  fiscaal als geld van de ouders wordt beschouwd, betekent dit dat het ook juridisch aan de ouders toekomt? Over deze vraag hebben rechters met een zekere regelmaat te oordelen in het kader van een echtscheiding.

Geld blijft van de kinderen

Het antwoord is kort en krachtig: nee. Bij echtscheiding zijn deze rekeningen nogal eens bron van discussie. Bijvoorbeeld omdat één van de ouders de spaarrekeningen van de kinderen meent te moeten ‘leegtrekken’. Of omdat ouders vinden dat, nu zij gaan scheiden, dit geld maar verdeeld moet worden.

De rechtspraak is vrij duidelijk op dit punt.. Op grond van artikel 1:253l BW heeft elke ouder die het gezag over zijn kind uitoefent, slechts het vruchtgenot over het vermogen van zijn kind. Het saldo van de kinderrekeningen behoort tot het vermogen van de minderjarige. Wanneer het door een ouder wordt opgenomen, ontstaat een vordering van het kind op de betreffende ouder.

Tenaamstelling van belang

Conclusie bij echtscheiding is dat het geld op een kinderspaarrekening niet behoort tot de ontbonden huwelijksgemeenschap (wanneer ouders in gemeenschap van goederen zijn gehuwd) en dus ook niet voor verdeling in aanmerking komt. Het geld is en blijft van de kinderen. Hoe wordt beoordeeld of geld van de kinderen is? Het feit dat de rekening op naam van een kind staat, is daar een sterke aanwijzing voor. Ook wordt naar overige omstandigheden gekeken die de ouders aanvoeren, waaruit kan blijken dat het geld wel of niet daadwerkelijk voor de kinderen bedoeld was.

Het komt ook voor dat ouders een spaarplan of bankrekening hebben die wel voor de (studie van) de kinderen is bedoeld, maar niet op hun naam staat. Dan is het bij een echtscheiding, wanneer één van de ouders dit betwist, wel veel lastiger om het geld buiten de verdeling te houden. Doordat het plan of de rekening niet op naam van de kinderen staat, is de bewijslast voor de ouder die zegt dat het geld voor de kinderen bestemd was, een stuk lastiger.

Soms toch verdeling ter voorkoming van strijd

Komt het nooit voor dat de rechter een rekening toch verdeeld? Ik heb dat wel een keer mee gemaakt. Ouders leefden echt in haat en nijd met elkaar en konden het nergens over eens worden. De rechter verwachtte zoveel gedoe rond het spaargeld van de kinderen, dat het geld toch verdeeld werd tussen de ouders. Maar dan niet om zelf uit te geven, maar om op een rekening voor een kind te storten, waar de andere ouder niet bij  kon. Ook legde de rechtbank daarbij de verplichting aan de ouders op om jaarlijks over en weer inzage te geven in het saldo van de rekening.

Belang van het kind

In de echtscheidingsprocedure staat het belang van kinderen centraal. We zien dat ook op dit punt terug: scheidende ouders dienen, ook in financieel opzicht, de belangen van hun kinderen in het oog te houden en moeten afblijven van wat de kinderen toe komt.