Anje Slootweg
De meeste mensen willen vroeg of laat wel eens verhuizen. Voor gescheiden ouders kan dat niet zomaar, in elk geval niet als ze de kinderen mee willen verhuizen. Daar moet de andere ouder toestemming voor geven, behalve wanneer het een verhuizing is op zeer kleine afstand.
De meeste mensen willen vroeg of laat wel eens verhuizen. Voor gescheiden ouders kan dat niet zomaar, in elk geval niet als ze de kinderen mee willen verhuizen. Daar moet de andere ouder toestemming voor geven, behalve wanneer het een verhuizing is op zeer kleine afstand, bijvoorbeeld binnen hetzelfde dorp. Voor verhuizingen over grotere afstand moet de rechtbank toestemming geven. En die toestemming komt er vaker niet dan wel. Zeker als kinderen bijvoorbeeld van school zouden moeten veranderen, wijst de rechtbank dit soort verzoeken vrijwel altijd af.
Als verhuizingen binnen Nederland al zo moeilijk voor elkaar zijn te krijgen zonder toestemming van de andere ouder, ligt voor de hand dat een verhuizing naar het buitenland vrijwel onmogelijk is. Tenminste, de kans dat de rechtbank daar toestemming voor geeft, is zeer klein.
Dit voorjaar had de rechter te oordelen over het verzoek van een vrouw die samen met haar driejarige kind naar Polen wilde vertrekken. Zij vroeg daarvoor toestemming aan de rechter. Uiteindelijk ging de zitting waarop dit verzoek zou worden behandeld echter niet door. De rechtbank ging dicht omdat de eerste coronagolf gaande was. Mevrouw wachtte echter het moment waarop haar verzoek alsnog zou worden behandeld niet af. Ze vertrok zonder toestemming naar Polen.
De vader was in alle staten en stapte zelf naar de rechter in een nieuwe procedure. Hij vroeg een bevel dat het kind naar Nederland moest worden teruggeleid. Wat bleek echter? De vader kan dit verzoek niet in Nederland indienen. Dat moet in Polen. De vader was het hier niet mee eens in ging tegen dit oordeel in hoger beroep. Echter, de rechter in hoger beroep zegt ook dat de vader in Polen moet zijn.
Deze beslissing brengt de rechter wel in een enorm lastig parket. Het is nogal een toer om een advocaat te zoeken in Polen. Er is een taalbarrière met de advocaat en er komt op enig moment een zitting waarvoor de vader naar Polen zal moeten reizen. Met andere woorden: de keuze van de moeder om ongeoorloofd naar Polen af te reizen, wordt beloond! Want zelfs al start de vader de procedure in Polen na deze twee mislukte procedures in Nederland, dan is het kind inmiddels al snel een jaar of langer in Polen. De kans is groot dat de Poolse rechter inmiddels oordeelt dat het kind gewend is in Polen en dat het niet in het belang van het kind is om naar Nederland terug te verhuizen. Zeker een kind van deze leeftijd, dat inmiddels vloeiend Pools zal spreken en een achterstand zal hebben in de Nederlandse taal.
Een uitkomst als deze is moeilijk te accepteren. Een vader die drie jaar lang intensief betrokken is geweest bij zijn kind, moet opeens genoegen nemen met het feit dat hij het kind als het meezit een paar keer per jaar ziet. Hij heeft het nakijken, terwijl de moeder, die niet heeft willen wachten op een beslissing van de rechter, en dus onrechtmatig heeft gehandeld, aan het langste eind trekt. Dat is nogal onrechtvaardig. Het zal voor een vader als deze heel lastig zijn om dit te verwerken en te accepteren.
